Het grote zwarte beest
Door: Isabelle
Blijf op de hoogte en volg Isabelle
22 April 2007 | Spanje, Madrid
Ik heb het gehaald, de grootste berg ooit in mijn leven is overwonnen, en met de fiets!!
Ik ben vandaag met mijn fiets gedurende 16 kilometer steeds bergop gefietst (7 tot 9%) tot op een hoogte van 1057m!
Van Valcarlos (waar het leger van Karel de Grote 'gevallen' is, een 11km ten zuiden van St Jean Pied-de-Port) tot de Puerto Ibañeta (op 2km van Roncesvalles, waar Roeland gevallen is in 767 ofzo) Nadien heb ik nog een aantal kleine bergskes gedaan van 3km (6-7%) bergop.
Je kan niet geloven hoezeer ik hier tegenop zag.
Nog altijd denk ik dat ik Santiago niet ga halen, het is zo zwaar!
Maar vandaag en gisteren ben ik mezelf tegengekomen. Ik heb gisteren op het punt gestaan om naar huis te komen, ik beeldde me allerlei dingen in die niet zo waren, opeens ging mijn fiets niet meer vooruit terwijl ik bergaf reed, ik verbeelde me dat hij in het asfalt smolt,... De gedachte echter aan mijn achterban heeft me er bovenop gehaald. Gelukkig heb ik niet opgegeven, ik ben verstandig genoeg geweest om koelte op te zoeken, te drinken, te rusten, en bovenal hulp te vragen. 'k Heb nadat ik onderkomen had gevonden, gebeld naar mijn fietsenmaker. Hij heeft me grondig gerustgesteld. Er is in elk geval niets mis met mijn fiets. Hij brengt me waar ik wil en functionneert nog steeds naar behoren. Ik voel me er nog niet helemaal gerust in, maar ik ben dan ook een angsthaas.
Af en toe knijpt mijn maag samen als ik denk aan wat er kan mislopen, maar hier in Spanje zijn zoveel pelgrims dat ik hoe dan ook snel hulp zal vinden. Ik wil leren vertrouwen op mijn capaciteiten, en niet alles op voorhand zeker willen weten: ik wil me leren overlaten aan omstandigheden die ik niet in de hand heb (bv zon, bergskes om U tegen te zeggen, de ene na de andere, en de angst in mijn hart). Ik leer loslaten 'big time'!
En die kwetsbaarheid leert me zeer voorzichtig te zijn. Ik stop veel vlugger om te rusten, ik zoek veel sneller onderdak, ik probeer zo veel mogelijk te drinken, smeer me uitgebreid in met zonnemelk en uiteraard rij ik hoegenaamd heeeeeeeel voorzichtig! Vooral langs drukke banen ben ik zeer op mijn hoede, in bergaf rem ik waarschijnlijk meer dan nodig, maar beter een trage Isabelle dan een platte.
Platte beesten kom ik hier trouwens zeer veel tegen, vandaag waren het vooral kikkers, maar ook egeltjes, vogels en uiteraard regenwormem em slakken (zijn die beesten niet slimmer). Regelmatig 'red' ik er eentje doordat een auto voor mij moet uitwijken en het beest in kwestie dus (nog even) blijft leven. Met dit soort overpeinzingen hou ik me bezig onderweg (alles beter dan doemdenken).
De zadelpijn is spectaculair beter, ik draag sinds kort mijn échte fietsbroek, maar die spant mijn dijen een beetje af, je ziet ideaal bestaat niet...
En zo ben ik dus bijna ongemerkt in Spanje beland. Ik was gisteren zo bezig met die laatste kilometers die er nog aan moesten geloven, had het zo warm en was zo bang, dat ik opeens in Spanje zat. Toen moest ik in 't Spaans beginnen spreken, een refugio 'buscaren' en wonder boven wonder, ik kan me behoorlijk verstaanbaar maken èn ik versta ongeveer wat ze mij zeggen. Het is erg leuk om zoveel talen een beetje te kennen!!
Er slaapt vannacht iemand uit Granada bij ons, uiteraard direct aan Joke gedacht, en ikke gestoeft dat mijn 'hija' daar leeft!!!
Vanmiddag een pelgrim gered van de uitdroging: ik zat te rusten op een plaats waar de voetgangers doorkwamen. Daar kwam een arme man, helemaal uitgeput, zijn rugzak helemaal een rommeltje en hij bedelde water. Ik heb hem bijna een halve liter van mijn voorraad kunnen geven, zo haalde hij het dal net denk ik...
Ik zit dus eindelijk op de Camino Francès, ik zal dus regelmatiger medereizigers tegenkomen, mijn eenzaamheid is een beetje voorbij, maar het komt juist op tijd, ik zal mijn reisgezellen nodig hebben.
...en nu ga ik jullie commentaren lezen op mijn vorig bericht (als beloning)...
Slaapwel allemaal!!!
Ik ben vandaag met mijn fiets gedurende 16 kilometer steeds bergop gefietst (7 tot 9%) tot op een hoogte van 1057m!
Van Valcarlos (waar het leger van Karel de Grote 'gevallen' is, een 11km ten zuiden van St Jean Pied-de-Port) tot de Puerto Ibañeta (op 2km van Roncesvalles, waar Roeland gevallen is in 767 ofzo) Nadien heb ik nog een aantal kleine bergskes gedaan van 3km (6-7%) bergop.
Je kan niet geloven hoezeer ik hier tegenop zag.
Nog altijd denk ik dat ik Santiago niet ga halen, het is zo zwaar!
Maar vandaag en gisteren ben ik mezelf tegengekomen. Ik heb gisteren op het punt gestaan om naar huis te komen, ik beeldde me allerlei dingen in die niet zo waren, opeens ging mijn fiets niet meer vooruit terwijl ik bergaf reed, ik verbeelde me dat hij in het asfalt smolt,... De gedachte echter aan mijn achterban heeft me er bovenop gehaald. Gelukkig heb ik niet opgegeven, ik ben verstandig genoeg geweest om koelte op te zoeken, te drinken, te rusten, en bovenal hulp te vragen. 'k Heb nadat ik onderkomen had gevonden, gebeld naar mijn fietsenmaker. Hij heeft me grondig gerustgesteld. Er is in elk geval niets mis met mijn fiets. Hij brengt me waar ik wil en functionneert nog steeds naar behoren. Ik voel me er nog niet helemaal gerust in, maar ik ben dan ook een angsthaas.
Af en toe knijpt mijn maag samen als ik denk aan wat er kan mislopen, maar hier in Spanje zijn zoveel pelgrims dat ik hoe dan ook snel hulp zal vinden. Ik wil leren vertrouwen op mijn capaciteiten, en niet alles op voorhand zeker willen weten: ik wil me leren overlaten aan omstandigheden die ik niet in de hand heb (bv zon, bergskes om U tegen te zeggen, de ene na de andere, en de angst in mijn hart). Ik leer loslaten 'big time'!
En die kwetsbaarheid leert me zeer voorzichtig te zijn. Ik stop veel vlugger om te rusten, ik zoek veel sneller onderdak, ik probeer zo veel mogelijk te drinken, smeer me uitgebreid in met zonnemelk en uiteraard rij ik hoegenaamd heeeeeeeel voorzichtig! Vooral langs drukke banen ben ik zeer op mijn hoede, in bergaf rem ik waarschijnlijk meer dan nodig, maar beter een trage Isabelle dan een platte.
Platte beesten kom ik hier trouwens zeer veel tegen, vandaag waren het vooral kikkers, maar ook egeltjes, vogels en uiteraard regenwormem em slakken (zijn die beesten niet slimmer). Regelmatig 'red' ik er eentje doordat een auto voor mij moet uitwijken en het beest in kwestie dus (nog even) blijft leven. Met dit soort overpeinzingen hou ik me bezig onderweg (alles beter dan doemdenken).
De zadelpijn is spectaculair beter, ik draag sinds kort mijn échte fietsbroek, maar die spant mijn dijen een beetje af, je ziet ideaal bestaat niet...
En zo ben ik dus bijna ongemerkt in Spanje beland. Ik was gisteren zo bezig met die laatste kilometers die er nog aan moesten geloven, had het zo warm en was zo bang, dat ik opeens in Spanje zat. Toen moest ik in 't Spaans beginnen spreken, een refugio 'buscaren' en wonder boven wonder, ik kan me behoorlijk verstaanbaar maken èn ik versta ongeveer wat ze mij zeggen. Het is erg leuk om zoveel talen een beetje te kennen!!
Er slaapt vannacht iemand uit Granada bij ons, uiteraard direct aan Joke gedacht, en ikke gestoeft dat mijn 'hija' daar leeft!!!
Vanmiddag een pelgrim gered van de uitdroging: ik zat te rusten op een plaats waar de voetgangers doorkwamen. Daar kwam een arme man, helemaal uitgeput, zijn rugzak helemaal een rommeltje en hij bedelde water. Ik heb hem bijna een halve liter van mijn voorraad kunnen geven, zo haalde hij het dal net denk ik...
Ik zit dus eindelijk op de Camino Francès, ik zal dus regelmatiger medereizigers tegenkomen, mijn eenzaamheid is een beetje voorbij, maar het komt juist op tijd, ik zal mijn reisgezellen nodig hebben.
...en nu ga ik jullie commentaren lezen op mijn vorig bericht (als beloning)...
Slaapwel allemaal!!!
-
22 April 2007 - 18:55
Jos Houthuys:
Dag Isabel!
Geen reactie van een veelschrijver, maar ik lees dat het je deugd doet eens de commentaren te lezen van je volgploeg. Je beseft niet hoezeer je 'gevolgd' wordt. En dat dank zij je inleefbare beschrijvingen, een reporter van de Tour de France waardig. Niet alleen fietstalent, ook verhaaltalent! We zitten ahw mee op de bagagedrager van je fiets en leven mee met je. Wat kan het parochieblad van Blauwput winnen aan zo'n verhaaltalent! Inderdaad, de tocht naar Compostella is een loutering op velerlei vlakken. Ik besef het nu beter, je volgend op je tocht. Ook dit nog: als je geplaagd wordt door regen, stuur hem naar hier. Vlaanderen lijdt, droog, droog, droog. Al sinds je vertrek uit Dworp: geen druppel.
Beste groeten, hou vol!
Jos
-
22 April 2007 - 20:26
Leo De Eenzame:
aan Isabelle de Dappere.
Woooow, ferm gedaan: waar Karel de Grote en Roeland er onderdoor gegaan zijn en massa's beesten plat op de buik gaan hebt gij uw bijltje niet neergelegd !! Bovendien nog een pelgrim gered. Er zijn er al voor minder in de gazet gekomen.
Uw stijl is tergelijkertijd dramatisch en grappig: "beter een trage Isabelle dan een platte" (een beetje platter mag natuurlijk wel).
Zoals verwacht is het een zware proef in zekerheden loslaten, en dat er dan angsten loskomen zullen de kinderen ook al ondervonden hebben.
Ik hoop dat je de rest van de tocht nu moed kunt putten uit de geruststelling dat je het zwaarste zonder kleerscheuren doorgekomen zijt.
Veel liefs xxx -
22 April 2007 - 22:26
Kind 2:
Hé daar zusje,
Blij dat je het niet hebt opgegeven. Nu toch niet meer. Je bent er 'bijna'. Van hieruit lijkt het natuurlijk allemaal gemakkelijk, maar toch staat iedereen hier versteld om je moed. Dat blijkt niet meteen uit de massa's reacties van onze kant, maar je weet, we zijn niet zo'n veelschrijvers. Doe het rustig aan, je staat toch voor op het schema en zorg dat je - desnoods te voet - Santiago bereikt. Zal lukken! (jaja we hebben het weer makkelijk te zeggen).
Blijf in je dagboek schrijven. Ik ben steeds weer blij als er een mailtje toekomt va isabellecompostela.waarbenjenu en ik lees ze (tot hiertoe) altijd meteen!
En bij de volgende zware helling denk je maar aan de prestatie waar je je leven lang trots op mag zijn! (en wij ook)
Broertje Patrick
-
23 April 2007 - 15:02
Muriel:
Zusje,
nu niet opgeven, hè. Ik ben stomverbaasd dat je nu al in Spanje zit! Als je zo verder doet ben je volgende week terug (en daar hadden wij niet op gerekend!!! :-) ...). We zijn allemaal kei-trots op u, dus zie maar dat je er geraakt of wij verliezen allemaal ons gezicht! :-)) .
Veel goede moed en neem de bergen maar op gemak. Traag gaat ook!
Een knuffel!! -
24 April 2007 - 08:25
Frans :
Volhouden is de boodschap.
Zeker wten dat je het einddoel bereikt, tijd speelt daarbij toch geen rol.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
