Bijna...

Nog zoveel te doen, nog zo weinig tijd…
en maar hamsteren, en maar uitstellen, en maar extra kleine dingetjes doen…
Maar de pakken zijn gepakt, nu wil ik nog wat gewicht minderen (ikzelf én mijn bagage) onder het motto, “elk kiloke telt” of “alles wat je thuis kan laten is mooi meegenomen”.
en dan zal morgen rap vandaag zijn, en is er geen weg terug…
Maar zoals Joke me vertelde, het is zoals bv. trouwen, de beslissing is al lang op voorhand genomen. De mensen zijn verwittigd, de voorbereidingen getroffen, de dag zelf moet je gewoon doen wat er te doen staat en dan gaat het allemaal vanzelf. Een wijze vrouw mijn dochter!
Ik heb de laatste weken ZO veel lieve attenties mogen ontvangen dat ik er helemaal blij van ben, ik wil jullie allemaal heel oprecht danken voor bijvoorbeeld de druivensuiker, het geluksbrengertje (op mijn fiets, van de fiestenmaker gekregen, dank je Tom), het noodpakketje (met écht paaseitje, wordt het dan tóch een fijne Pasen?), de vele kaartjes, wensen, telefoontjes, De Alchemist en het pluimpje, mijn beschermengel,... Dank hiervoor.
Ik wist niet dat het zoveel doet met een mens, gewoonlijk sta ik aan de supporterskant.
Het geeft me een warm gevoel en vooral veel vertrouwen.

Ik weet niet hoe het komt, maar ik heb zo sterk het gevoel dat ik een periode aan het afsluiten ben.
Precies of ik kom niet meer terug, (of niet meer zoals ik voorheen was) en dat doet best wel wat raar.
Wat mijn liefdes en vriendschappen betreft, daar ben ik hoegenaamd niet bang voor, die blijven overeind staan,
maar ik denk dat ik anders tegen het leven aan zal kijken, rustiger hoop ik, meer gedecontracteerd, liever, voller (of zo iets), slaat dat ergens op???
Dinsdag vroeg een buurvrouw me of ik écht graag vertrek, en ik zei, ‘als ik er aan denk dat ik niet zou kunnen vertrekken, dan zink ik meteen zeer diep de put in, dus ja...’
Gek is dat, ik ben erg bang voor dit avontuur, en toch voel ik dat ik het moet/wil doen...
Het lijkt allemaal zo onwerkelijk, en Leo zei me, nu voelt ge wat ons Lieve 7 maand geleden voelde, het is hier zo goed en toch wil/moet je weg. Raar is dat...
Alles gaat voorbij, niets blijft duren.
Maar ik heb WEL sterk het gevoel dat het beter zal worden, dus waar ben ik bang voor...

In elk geval : ik beloof plechtig dat ik zeeeeeeeeeeer voorzichtig zal zijn,
ik ben niet zo'n held en zal dus zeker geen risico’s nemen. Ik ken mezelf.

Wie graag van gedachten wisselt, me een boodschapke stuurt en dit niet via deze website wilt doen, die kan me zeker bereiken op mijn HOTMAILADRES: isabellederyck@hotmail.com.
Wie schrijft, krijgt zeker een berichtje terug, beloofd.

En dan is het wachten op het eerste bericht van onderweg.
Pelgrimsgroeten van Isabelle