We zijn er bijna.......... maar nog niet helemaal

om over de laatste loodjes maar te zwijgen!
Het is hier wel wat zwaarder geweest de laatste dagen, wat gezondheidsprobleempkes (zieke maag, wat koorts, hoofdpijn, minder goede nachten enz), waardoor de energie en de kracht niet dezelfde was als voorheen, maar alles is aan de beterhand en zelfs de temperatuur is klimmende, hoewel de afdalingen (oh zalig) toch wel behoorlijk koud zijn (ik spreek niet over fris).

Hier in Spanje is de winter bijna voorbij. Net toen ik 1 dag uit Burgos weg was is er 15 cm sneeuw gevallen, dus toch chance gehad. Ik reed toen weg van León en wilde graag in Astorga komen (60km) maar ben gestrand in Hospital de Orbigo (43km), een gezellige Albergue, WARM, kreeg zelfs een slok "brandy" van de hospitalerio om op te warmen, voorwaar geen luxe. De hele dag in felle tegenwind aan maximum 5 graden fietsen is afzien. En dan nog ziek vertrokken, waarschijnlijk een indigestie opgedaan in León...
Voor wie dacht dat het allemaal als een fluitje van een cent verloopt, hierbij dus het tegendeel.

Ik moet behoorlijk pedaleren, al mijn energie gaat naar het fietsen, en zeker de laatste dagen heb ik een tweetal hoge bergen beklommen (1500 en 1335m hoog), ik kan ulle verzekeren, dat is pokkehoog

Maar mijn fiestbenen mogen gezien worden, ik ben ECHT heel fier op mezelf, ik ben zo blij dat ik dit kan doen (heb gekund) en niet meer bang ben van een bergske meer of minder.
Tot in Compostela zijn het nog een 130 km ongeveer en volop heuvels (met 'korte klimmekes' van máar 1 km 7% bergop, soms een aantal klimmekes tot 8% verspreid over 5km), maar niks om bang voor te zijn dus, het gaat allemaal, beetje bij beetje en zo traag mogelijk.

En mooooooooi dat het hier is, als ik zo bovenop een berg aan het rijden ben en ik besef dat ik die helemaal alleen opgefietst heb, dan kan mijn geluk echt niet meer kapot, dat is het niet erg dat ik bevries, dat mijn maag opspeelt, dan is mijn geluk compleet. Ik wilde dat ik een filmcamera bij had, om al dat moois vast te leggen, maar helaas, het zal in mijn geheugen gegrift blijven, voor mij geen probleem, ik vergeet het van mijn leven niet meer!

En de anderen die moeten maar ook op pelgrimstocht gaan, het kan op allerlei manieren. Het mooiste wat we meemaakten was in Manjarín.

Manjarín ligt net voorbij de Cruz de Ferro (op 1470m hoogte), het was me aangeraden door een Mexicaanse die ik in Burgos ontmoette. Het is een klein verlaten dorpje vol kapotte huizen, die echter niet herbewoonbaar mogen gemaakt worden, want nog eigendom van weetiknietwie. Sinds 14 jaar woont er een groep mensen (aangetrokken door Tomás, een Tempelier = oa beschermer van Pelgrims) in vervallen hutten, bijeengehouden door houten latten, plastiek, soms wat stenen...
Er staat dus ook een albergue (het huis van Tomas) en ik logeerde er. Geen stromemd water, geen douche dus, geen WC (een HUDO-achtig gebouw zo'n 300m de berg op dat wel), geen electriciteit, soms een lamp die effe brandt, maar als de muziek aangaat, gaat het licht uit...
Kortom een zeer inspirerende omgeving, maar lekker warm, goede houtkachel, allemaal knus bij elkaar slapen op zolder en lekker eten, en allemaal gratis (als je wilt, Donativo's worden aanvaard):
Om maar te schetsen hoe groot onze verbazing was, we zaten lekker buiten in 't zonneke, dat er eindeljk effe doorkwam.
Komt daar een grote touringbus de berg af, stopt aan de albergue, er stappen 21 Japanse vrouwen uit, allemaal met een 'credencial' (geloofsbrief, geldt als bewijs dat je pelgrim bent, mag je laten afstempelen waar je slaapt of voorbij komt, zo kunnen ze in Compostela controleren dat je inderdaad de tocht afgelegd hebt) en ze laten hem afstempelen. Wij worden uitgebreid gefotografeerd, ik heb geposeerd met een aantal poezen, heb me dus als toeristische attractie gedragen, best eens leuk.
Daarna bus weer weg, 'sometimes we walk to', zei er eentje die ook engels kan. Alles kan dus!

De dag nadien deed de warme douche dubbel zoveel deugd.
Dat is ook ongeveer het beste moment van de dag, die warme douche, het zweet van je lijf spoelen, (min of meer) propere kleren aantrekken en kunnen uitrusten op een bed! En lekker warm worden. Ik spaar mijn dikke warme pull voor 's avonds, want overdag is hij te warm tijdens het bergop fietsen, het blijft warm-koud afwisselend...

Afijn, ik zou nog uren kunnen doorschrijven, maar wil vandaag toch nog enkele km fietsen, was zo blij internet gevonden te hebben, de gemeentelijke Albergues hebben er zelden.

Laat mijne Leo maar een beetje rusten, de schat, het gaat prima met mij, met hem ook denk ik, hij is een dapper man
en volgende week ben ik terug in 't land.

Als alles verder goed blijft gaan, mijn maag houdt nu al weer stand, kom ik ten laatste op maandag in Compostela aan (ik doe iets minder km per dag, wegens bergskes en weinig energie), maar maandag zou moeten kunnen lukken, misschien morgen al!

En dan wachten op een vliegtuig (als ik een vind) tenzij iemand van jullie me wilt komen halen??????, dan zou ik eind volgende week zeker terug in België moeten zijn,.........
....en moet ik nooit meer fietsen, geen enkele grote berg op (ik WEET dat ik de Mont Ventoux op geraak!! heerlijk toch), hoef ik nooit meer te zeggen dat ik uit België kom (met gepaste fierheid), mag ik urenlang op de zetel liggen,...
enfin ik wordt het grootste luxebeest ooit gezien!