Eenderde al mannekens...

maar waarschijnlijk het gemakkelijkste derde, want de kleinste heuveltjes.
Voor de cijferaddicten: 723 km bij aankomst in Tours, nu al een 10tal meer, 683 km Santiago-route, het schiet lekker op, de rest is omweg of 's avonds bij stadsverkenningen en dergelijke.
Maar... ze geven slecht weer!, morgen eerst warm en daarna enkele fikse buien, zo heb ik mijn regengerief niet voor niks meegenomen he.
'k Ben al allerlei strategieën aan het uitdokteren om zo snel mogelijk aan mijn regenkleding te kunnen.
Och als de wind min of meer blijft goed zitten kan er niks verkeerds gaan, dan blijf ik gezwind en blij op mijnen baaik, verder pedalleren...

En de Pireneeeeeeeen naderen, afijn een borrel van Florijn, ik zal er wel over geraken, zoals Pieter me vertelt (kan je je iets meer blootgeven Pieter, ik ken een 10tal Pieters), in elk geval welkom.
Zo stilaan besef ik een beetje welke grote groep mensen al mijn wedervaren lezen, het doet een beetje vreemd aan, mijn ziel en zaligheid blootleggen aan heel de parochie, de heel straat, al mijn vrienden en massas kennissen, en uiteraard ook aan al mijn geliefden (familie enzo natuurlijk, watdachtu anders!), maar niet getreurd, als jullie er deugd aan beleven, dan is het doel bereikt.
Ik ben al 5 medepelgrims tegengekomen. 1 Hollands koppel, een Frans tweetal (dames), die me erg moedig vonden dat ik alleen op weg was, en een Franse man die samen met mij toevallig op hetzelfde adres logeerde. (allemaal te voet!)
We hebben 's avonds onze restjes eten samengelegd, want we zaten in een afgelegen dorp ("un trou come Lustin", zou mijn vader zeggen) waar niks maar dan ook niks te beleven/te koop was, en dan nog op Paasmaandag, dus dat was helemaal noppes, maar samen hadden we genoeg. Hij had tonijn en brood, ik had kaas en Granny's en fruitsap... We hebben een fijn gesprek gehad over 'het doel is de weg' hij was niet aan zijn proefstuk toe. Het heeft me geinspireerd om meer ontspannen te fietsen. Ik dacht nog te veel aan raprap zijn om snel aan te komen, maar zo werkt dat niet. Ten vroegste volgende week zondag zal ik aan de Spaanse grens zijn, en dan moet ik veel chance hebben, en daarna begint de Camino Francès nog maar, met de vele pelgrims, de wedren naar de refugio's, de zware Spaanse vrachtwagens, etc, etc...
Om maar te zeggen, ik heb nog heel wat leuks in het verschiet.
Maar nu nog niet dus, vandaag was echt een rustdag, MAAR een 50-tal km gedaan, en de hele namiddag in Tours rondgelopen, genoten van de Loire, majestueus groot en breed, de hangbrug die onder mijn voeten trilde als er iemand over liep, de mooie kathedraal, een ijsje (mijn eerste!!) en eens ne pizza! Het oude Tours heeft veel weg van een kruising tussen Leuven, Granada en een vakantiestad in de zon. Tours heeft mijn hart gestolen, hier kom ik terug.
Maar dat zeg ik al ongeveer de hele weg lang, tegen mezelf dus, ik spreek de hele tijd luidop, begrijp Leo nu ook veel beter, die doet dat ook (da moet wa zijn bij ons thuis hé), en vertel vanalles tegen mezelf. En ik kan goed luisteren, dus ik verveel me niet gauw.
"Ik wou dat ik twee hondjes was, dan kon ik samen spelen", gaat dus helemaal op voor mij. Ik BEN twee hondjes, ofzo...

Lieve, het vlaggetje leeft nog steeds, en siert mijn fiets prima, samen met een St Jacobsschelp en het paarse lintje dat rond de koekjes van Greetje zat. Je fototoestel is prima, ik ben gewoon een beetje lomp geweest en ongeduldig enzo, maar nu heb ik weer bijna een filmpke opgetrokken en dus wie weet dat ik in Poitiers die op CDrom kan zetten en op deze site???
Morgen ga ik een lange tocht doen, want ik wil vrijdag naar de Futuroscope dichtbij Poitiers, daar wil ik al zo lang naartoe, dus morgen een tandje bijsteken en doorfietsen, moet kunnen na mijn rustdag van vandaag. Met de knieën alles in orde, en de hellingen, tja die neem ik er gewoon bij. Voorlopig toch...

Mensen ik hou van Frankrijk, ik geniet van de Franse taal, die steeds gemakkelijker over mijn lippen komt, woorden uit een ver verleden, komen volop terug. Gisteren keek ik over een muurtje en zag een klein meisje spelen en er stond een kinderliedje op: "Il y a longtemps que je 't aime, jamais je ne t'oublierai...". Ik voelde me opeens weer 7 jaar... Ik zing Sinteklaasliedjes op de fiets en (uiteraard ook Alain Barriere, Adamo, Georges Brassens, en al die anderen). Heel plezant...
En die slaperige dorpjes, tssss, zo stil, zo onvoorstelbaar kalm, mooi, schattig, en dan kijk ik stiekem of er niks te koop staat...
Maar als ik aan Leuven denk, dan wordt mijn hart toch weer een beetje warmer.
Mannekes tot binnenkort, mijn internettijd is beperkt vandaag.
Dankjewel voor de vele reacties, doe zo voort zou ik zeggen, het doet me onnoemelijk veel deugd en reageren kan ook via mijn hotmailadres hé (zie profiel), dat is persoonlijker, en daar geef ik zeker antwoord op.
tot flouze...