ein hüpsche Belgische frau

"Dann könnte ich an meinen frau sagen dass ich neben einen hüpschen Belgischen frau geschlafen hab", dat vertelde mijn buurman me vanmorgen aan tafel.
Het is wel een speciaal gevoel, te midden van de Duitsers ontbijten, allemaal grote sterke (oudere) mannen...
Het stikt hier van de duitsers, en inderdaad de meesten onder hen zijn erg rustig, vriendelijk en spreken uiteraard alleen Duits, maar zo kan ik dat ook al oefenen.
Gisteren kwam ik aan in de Albergue en de zoon des huizes, die daar ook werkte, een lieve jonge man (trekt op Erik, deed meer zoals Raf, grappig, vlot) zei tegen mij. "Flamenca!!!" Ik verbaasd, de eerste keer dat iemand mij onmiddellijk als Vlaamse herkent! De hele tijd als hij mij zag klonk het van flamenca hier en flamemca daar, leuk!

Het was een prachtige Albergue (in Boadilla del Camino), te midden van de Spaanse Meseta, Las Tierras de Campo, een groot gebied met eindeloze graanvelden (die nu heerlijk groen zien), in een onooglijk dorpje, staat daar opeens een oase van rust en groen gras en gitaarmuziek (vandaar Erik, hij speelde wel niet zelf, maar zette overal zachte muziek op), echt heerlijk na al die dagen zonder lawaai of muziek... en er was verwarming, geen luxe hier, het kan hier behoorlijk fris zijn (nu ja op 800m hoogte!). De hele dag was het erg fris, heb vandaag zelfs de hele dag met handschoenen aan gereden. Gisteren een giga-onweer gehad, en ik zat zalig binnen, nu dat ik de juiste kleren heb, zal ik wel geen regen meer hebben (ik heb mezelf een grote rode poncho gekocht, valt goed op, dus laat de regen nu maar komen).
En op de kerk van het dorp 4 ooievaarnesten!!! Overal vliegen ze hier in 't rond (de ooievaars natuurlijk!!)

Mijn fiets kraakt nog altijd een beetje, en ik ben er niet helemaal gerust in, maar ik wil vertrouwen op de fietsenmaker, het lijkt alsof er af en toe een veer ontspant, dan hoor ik een dzingg en dan tokt het wiel lustig verder... Moet ik me ongerust maken?, binnen 70 km is er weer een fietsenmaker. Het wiel draait zeer vlot, de kogellagers krassen niet meer, alleen dat getik. Wie raad weet, vandaag kan ik toch niks meer doen, het is zondag als mijn berekeningen kloppen.
Ik moet elke dag opschrijven welke dag het is, want het vervaagt.

Ik ben nu in Sahagún op een 420 km van Compostela, morgen León, heb al 1957km gereden, mijn geboortejaar, en de albergue is een heerlijk kitscherig gebouw, moorsachtig, met zelfgeverfde glasramen, grappig, ik MOEST hier gewoon binnen.
Als ik niet oppas ben ik voor moederdag terug (pech zonen, 13/5 Joke!, niet 6/5 zoals in Spanje)...

Het blijft wel dubbel, aan de ene kant heb ik zin om het hier zo lang mogelijk te rekken, het onderweg zijn is een zalig gevoel, ook het vorderen, langzaam en toch snel, maar ik moet me heel regelmatig aanmoedigen om te blijven genieten, thuis lijkt zo heerlijk!!
En heimwee, het is een vreemd gevoel.

Maar als ik dan denk dat het binnen een dikke week allemaal voorbij zal zijn, dan wil ik ergens blijven hangen, en toch blijf ik rijden, steeds dichter bij huis...
Binnen een dag of 2 mag ik de hoge berg met de Cruz de Ferro op bestijgen, ik kijk er naar uit, wat een verschil in gevoel met in St.Jean Pied-de-Port.
Het natte washandje is in aanslag maar nog niet nodig geweest, trouwens te koud drinken als je bezweet bent is niet goed.

Schatten, blijven schrijven, maar vooral lezen, en ik ga nu de stad verkennen, het is bijna vijf uur, dan komt de stad weer tot leven, tussen 14 uur en 17 uur is er zeer weinig beweging, raar is dat, zelfs in de grote steden zoals Burgos en Logroño of Sahagún...