Het is eigenlijk net als en puzzel

gewoon eraan beginnen en elke dag een beetje verder doen,...
...of zoals een breiwerk...
Als je denkt aan wat je nog allemaal moet doen dan verlies je de moed, maar als je elke dag een beetje breit, en tevreden kijkt naar wat je die dag deed, dan gaat het veel sneller dan verwacht...
Zo ook deze reis, ik voel me zo rijk, met alles wat ik meemaak, soms -gisteren bv- moet ik echt mezelf overtuigen dat het echt is wat ik meemaak, ni normaal meer...
Hoe de dagen kunnen veranderen, van moeilijk en zwaar naar warm en vol licht.
Maandag was ik in Logroño, had me daar zooo goed gevoeld, leuk door de stad gestruind, ijsje gegeten -met drie bollen- de mevrouw vond dat twee genoeg was, maar ik hield voet bij stuk, zelden zo lekker avond gegeten, likkend aan een ijsje, wandelend op een brug over de Ebro, can it be better?
En dus was ik helemaal klaar voor de volgende etappe, maar.....
De kamer was bomvol snurkers, boven mij sliep een man die ze zouden moeten betalen voor zijn muzikaliteit, elke beatboxer zou jaloers zijn, hoe die kon snurken, een heel orkest waardig,... alleen 's nachts???
Zodus een beetje moe-tjes de fiets op, en zie, mijn geluk was gekeerd: wind tegen, grondig, zelfs in een stevige bergaf deed ik niet meer dan 12 km/uur, en koud! (8u smorgens)!
Na een moeizame 12 km heb ik mezelf getracteerd op een warm ontbijt: cafe con leche met een stuk tortilla mmmmm...
en bij het vertrek spreken mij een aantal Ieren aan, ze zeiden: Thats bad!!
Vol goede moed wegens het meeleven vertrok ik bergaf en zie, daar waren mijn Engelse vrienden weer uit Estella!
Samen hebben we de weg gezocht en opeens fietsten we gedrieen op een stuk snelweg dat nog niet af was zo Najera binnen! Ene zei: here we are, three amigos cycling to the city! Fabuleus!...
Na een warm afscheid (koffie of wat dacht u) ging ik alleen verder...

Zo gezegd zo gedaan,... op 't eind van de rit wilde ik niet meer in zo'n groot refuge zitten en besloot de stad achter mij te laten (Santo Domingo) en door te rijden naar het volgende dorp Grañon.
En daar ging echt de hemel open...
De ontvangst die we daar kregen,... ik heb me daar zooo gelukkig gevoeld, iedereen samen eten (een paëlla die een medepelgrim maakte), een pelgrimsmis, we sliepen BOVEN een kerk!!! En de hospilalero (=verantwoordelijke, vrijwilliger) was gewoon charmant...
Iedereen had het moeilijk om te vertrekken, vanmorgen...

En vandaag ............ REGEN.........
Lekker fris!, ik reed door een waar Iers landschap, luidop schaterend van plezier, en bergskes mogen doen om warm te worden...
Het leven kan goed zijn.
En veeeeeeel tijd hebben om te mijmeren, plannen te maken, te verlangen naar mijn ventje, en alle anderen die ik mis, dromen van de kinderen...
Nu gloei ik helemaal, lekker warm binnen en buikje rond gegeten.
BURGOS bezoeken is voor morgenvroeg, want met 75 km achter de wielen, is het goed geweest.
Het schijnt zelfs dat het morgen enzo nog steeds fris zal zijn!
Hier zit een gelukkig mens, ik ga nu in mijn Spaans boek van El Cid lezen (de held van Burgos, voor wie het interesseert)
Dag schatten allemaal