Het grote zwarte beest

Ik heb het gehaald, de grootste berg ooit in mijn leven is overwonnen, en met de fiets!!

Ik ben vandaag met mijn fiets gedurende 16 kilometer steeds bergop gefietst (7 tot 9%) tot op een hoogte van 1057m!
Van Valcarlos (waar het leger van Karel de Grote 'gevallen' is, een 11km ten zuiden van St Jean Pied-de-Port) tot de Puerto Ibañeta (op 2km van Roncesvalles, waar Roeland gevallen is in 767 ofzo) Nadien heb ik nog een aantal kleine bergskes gedaan van 3km (6-7%) bergop.

Je kan niet geloven hoezeer ik hier tegenop zag.
Nog altijd denk ik dat ik Santiago niet ga halen, het is zo zwaar!
Maar vandaag en gisteren ben ik mezelf tegengekomen. Ik heb gisteren op het punt gestaan om naar huis te komen, ik beeldde me allerlei dingen in die niet zo waren, opeens ging mijn fiets niet meer vooruit terwijl ik bergaf reed, ik verbeelde me dat hij in het asfalt smolt,... De gedachte echter aan mijn achterban heeft me er bovenop gehaald. Gelukkig heb ik niet opgegeven, ik ben verstandig genoeg geweest om koelte op te zoeken, te drinken, te rusten, en bovenal hulp te vragen. 'k Heb nadat ik onderkomen had gevonden, gebeld naar mijn fietsenmaker. Hij heeft me grondig gerustgesteld. Er is in elk geval niets mis met mijn fiets. Hij brengt me waar ik wil en functionneert nog steeds naar behoren. Ik voel me er nog niet helemaal gerust in, maar ik ben dan ook een angsthaas.
Af en toe knijpt mijn maag samen als ik denk aan wat er kan mislopen, maar hier in Spanje zijn zoveel pelgrims dat ik hoe dan ook snel hulp zal vinden. Ik wil leren vertrouwen op mijn capaciteiten, en niet alles op voorhand zeker willen weten: ik wil me leren overlaten aan omstandigheden die ik niet in de hand heb (bv zon, bergskes om U tegen te zeggen, de ene na de andere, en de angst in mijn hart). Ik leer loslaten 'big time'!

En die kwetsbaarheid leert me zeer voorzichtig te zijn. Ik stop veel vlugger om te rusten, ik zoek veel sneller onderdak, ik probeer zo veel mogelijk te drinken, smeer me uitgebreid in met zonnemelk en uiteraard rij ik hoegenaamd heeeeeeeel voorzichtig! Vooral langs drukke banen ben ik zeer op mijn hoede, in bergaf rem ik waarschijnlijk meer dan nodig, maar beter een trage Isabelle dan een platte.

Platte beesten kom ik hier trouwens zeer veel tegen, vandaag waren het vooral kikkers, maar ook egeltjes, vogels en uiteraard regenwormem em slakken (zijn die beesten niet slimmer). Regelmatig 'red' ik er eentje doordat een auto voor mij moet uitwijken en het beest in kwestie dus (nog even) blijft leven. Met dit soort overpeinzingen hou ik me bezig onderweg (alles beter dan doemdenken).
De zadelpijn is spectaculair beter, ik draag sinds kort mijn échte fietsbroek, maar die spant mijn dijen een beetje af, je ziet ideaal bestaat niet...

En zo ben ik dus bijna ongemerkt in Spanje beland. Ik was gisteren zo bezig met die laatste kilometers die er nog aan moesten geloven, had het zo warm en was zo bang, dat ik opeens in Spanje zat. Toen moest ik in 't Spaans beginnen spreken, een refugio 'buscaren' en wonder boven wonder, ik kan me behoorlijk verstaanbaar maken èn ik versta ongeveer wat ze mij zeggen. Het is erg leuk om zoveel talen een beetje te kennen!!
Er slaapt vannacht iemand uit Granada bij ons, uiteraard direct aan Joke gedacht, en ikke gestoeft dat mijn 'hija' daar leeft!!!
Vanmiddag een pelgrim gered van de uitdroging: ik zat te rusten op een plaats waar de voetgangers doorkwamen. Daar kwam een arme man, helemaal uitgeput, zijn rugzak helemaal een rommeltje en hij bedelde water. Ik heb hem bijna een halve liter van mijn voorraad kunnen geven, zo haalde hij het dal net denk ik...

Ik zit dus eindelijk op de Camino Francès, ik zal dus regelmatiger medereizigers tegenkomen, mijn eenzaamheid is een beetje voorbij, maar het komt juist op tijd, ik zal mijn reisgezellen nodig hebben.

...en nu ga ik jullie commentaren lezen op mijn vorig bericht (als beloning)...
Slaapwel allemaal!!!