"Doucement mais bien" deel twee

Dag lieve jaloerserikken, je moest eens weten hoe blij ik ben met alle lieve berichten, spijtig genoeg kan ik ze niet allemaal persoonlijk beantwoorden, dus... "en bloc".
Ik was gisteren zelfs tot vochtigheid toe (van mijn ogen uiteraard) bewogen door de liefheid van jullie bijdragen.
En ik weet dat de zwijgende meerderheid zeker ook meeleeft, ik voel me een gedragen mens (en dat is heel wat in mijn geval).
Soit...
Vanmorgen wakker geworden in een heuse "pelgrimscel" in een "Centre Hospitalier" oftewel een psychiatrisch ziekenhuis (ze hebben me terug losgelaten gelukkig)... Echte cellen zoals vroeger, waar de pelgrims een maaltijd kregen, zeer basic, maar toch lekker (honger is de beste saus nietwaar) en een croissantje met warme koffie doet wonderen.
Ik hoopte wat foto's op de site te kunnen zetten, maar helaas, den discdrive hier doet het niet, (Leo, ik heb wat foto's opgestuurd, je kan ze er misschien opzetten, ik stuur verdere instructies wel later...).
Vandaag zou het plat moeten zijn, ik rij richting Les Landes, ten zuiden van Bordeaux alweer, overal waar ik kijk zijn wijngaarden met zeer chique namen, en Chateaus overal rondom...
't Is hier rijk volk.
Ik hoop dat ik vandaag iets rustiger zal zijn dan gisteren, toen was ik weer gebeten door de 'doordrammicrobe' (herken je het Jos?), maar ik kom mezelf tegen en ik leer met mij omgaan, zoals gezegd, langzaam maar langzaam, "trap voor trap, dag na dag, wil ik boven komen, hand in hand, heel de weg, wil ik gaan met jou (met mij dus)..." Wie het liedje herkent mag meezingen.
Ik volg dus inderdaad het befaamde boekje-in-drie-delen van de Hollandse fietsers, zeer degelijk, met veel tips, maar ook af en toe wat onduidelijkheden, adressen die niet juist zijn en dergelijke meer. Vandaag hoop ik ergens op km 84 aan te komen (das dus weer veel, maar er is een logeeradres op km 64 dus, als ik moe ben, stop ik vroeger).
Ik heb vannacht gedroomd dat ik thuis was en weer moest vertrekken, zelfs papa was erbij, niet gemakkelijk...
Het worden nog zware dagen en ik hoop dat ik het geduld zal hebben om rustig mijn tijd te nemen, dit wordt mijn grootste uitdaging totnutoe.
Voila, beste mensen, ik zou nog uren kunnen doorgaan, de hele dag vorm ik prachtige zinnen op de fiets, reciteer ze luidop om ze niet te vergeten, en als ik dan aan het scherm zit, ben ik alles kwijt.
Je zult het nu dus moeten doen met dit.
Het weer is voorlopig nog koel, dus ik ga ervan profiteren. Het ziet er hier bewolkt uit, dus ik hoop op fris!
tot de volgende...