J'ai eu 2 fois de la chance

dat zei de hotelierster me daarnet.
Ik was naar de jeugdherberg gereden en die was volzet, dus niet getreurd (dat heb ik al geleerd), de moed in beide kuiten (want Angoulême ligt op een aha-heuvel) genomen en 't stad in...
Toen ik geen stadsplan vond, laat staan een toerismebureau, dan maar het eerste contactadres gebeld in mijn (overigens schitterende) routeboekje. Ik mocht direct komen (1ière chance), en ze waren open op zondag, ook niet gewoon voor hen (2ieme chance)...
Om maar te zeggen, als je de moed niet laat zakken, en er niet voor terugdeinst om nog maar eens een berg op te fietsen, dan wordt het tòch nog een fijne avond! al verschillende keren meegevallen.

Maar ik heb véél méér geluk!
Ik kan echt niet meer bijhouden hoeveel chance ik heb: tot nu toe al elke nacht een lekker bed gevonden, soms wat koud, soms wat zacht of net te hard, maar ik slaap overal lekker door, dat is wel anders dan vroeger, amaai, wat buitenlucht en beweging doen.
En ik zie er fantastisch uit! Dat vind ik zelf!, straf hé?, mijn gezicht is helemaal VOL sproeten, en al heel mooi bruin! Ik blijk nog niet vermagerd, en toch lijkt het wel zo?... Het is niet meer zo belangrijk.
De bergskes geraak ik toch op, ik puf en zweet me te pletter (als ik stop, dampt mijn bril aan), maar ik kijk er steeds minder tegenop, niet dat ik uitkijk naar de Pyreneeën, maar het lijkt me niet meer ZO hels.
Mijn poep blijft pijn doen na een 50-tal km, maar ik denk dat dat komt omdat er veel gewicht op drukt, och, het valt best mee, de zalf helpt goed en ik verzorg me prima. Nog nooit zo genoten van douchekes als nu...
Het picknicken onderweg (rechtstaand, want zitten doe ik al genoeg) is keileuk, en lekker.
Het is fijn om uit te kijken naar een stukje brood, lekker water (ik drink liiiiiiiters water), een yoghurtje, een wortel of tomaat, een stuk geitenkaas, zelf Nescafe Frappé (jaja Joke!)... en 's avonds eet ik nog eens iets lichts, ik zoek dan lekker fruit uit, soms een pizzake, gisteren kon ik zelfs soep warmmaken in mijn schitterende "halte Jacquaire" in Charroux!

De mensen in Poitiers waar ik logeerde (ex-pelgrims die nu zelf pelgrims ontvangen) hadden me verteld dat er sinds kort in Charroux (op 65 km) een échte Jacobs-gîte was! Ik daarhenen, de madam van het toerismebureau was vertederend vriendelijk (oud dametje, met jicht, zei ze). Ze belde meteen een drietal mensen op en toen die niet naar behoren konden inspringen, liet ze prompt haar bureau alleen (open en al) en ging me voor, het plein over, naar een schitterend oud huis dat gedeeltelijk ingericht was als pelgrimsrefuge: bedden, een keuken (zelfs met oploskoffie!), een badkamer (met uiteindelijk warm water!). Ze laat me daar achter, met sleutel en al...
Ik heb een zalige namiddag en avond beleefd, helemaal in mijn eentje!!! op het prachtige terras achter het huis in de schaduw. Wa moet ne mens meer hebben!
In Compiègne was het bijna hetzelfde. Dat vertrouwen dat je krijgt! dat doet echt deugd. En dat alles voor een luttele 7€.

De hotellekes onderweg zijn van divers pluimage maar heel dikwijls leuk: in Chateau-Renault bv (tussen Chartres en Tours) was de hotelierster een jonge alleenstaande moeder (zoontje van 4 jaar) die ALLES alleen deed, hotel én bar 's avonds! Ze zei van zichzelf: "je suis forte!"
Ik was zo blij voor haar, zij zag er ook heel blij uit!
En voor vanavond heb ik er ook weer een goed gevoel bij.
Elders zijn het dan weer uitgebluste mensen die hotel houden, maar zolang de kamer warm is en de douche vooral, kan mijn dag niet meer kapot.

Ikzelf wordt ook meer en meer 'a strong, confident woman' (zie Friends). en dat is écht leuk.
Ik wist al wel dat ik veel zelf kon, maar om mezelf zo bezig te zien, doet deugd, en ik voel ook dat de conditie erop vooruitgaat, das ook wel fijn!

Klein probleempke is wel de foto's, er is 1 filmpke opgetrokken, ik zou dat kunnen laten ontwikkelen, maar dat vraagt tijd, en dus moet ik in een vrij grote stad komen.
Morgen heb ik niet veel tijd, want de rit van morgen wordt zwaar (waarschijnlijk een 80tal km met veel bergskes (en dus ook veel afdalingen, zalig de afdalingen!!!)) en dus wil ik vroeg vertrekken, ik vrees dus dat foto's op deze site iets voor later zal zijn...
Ook internet vinden lukt me niet altijd. In Poitiers was het zo hard aan het gieten (30 cm gevallen tijdens twee dikke buien) dat ik alleen maar ergens binnen wilde zijn. Ik heb toen aan een kraampje churros gekocht (in de gietende regen) en ik kreeg er extra veel omdat ik zo "courageuse" was.
Overal krijg ik dat te horen, ik voel me helemaal niet zo moedig, gewoon elke dag een beetje, en op tijd stoppen. Zelfs fietsen in de regen viel best mee, gewoon je regenjas aandoen en verder rijden, ik kijk dan iets minder rondom mij, maar evengoed gaat het vooruit...
Vanmorgen werd ik aangemoedigd door een 70tal vrouwen toen ik bergop reed (er was iets te doen voor hen denk ik), leuk!

Afijn, je hebt het zeker wel door: ik amuseer me heerlijk, leer echt te vertragen (in mijn verlangens), en geniet intens van al het moois dat ik onderweg tegenkom. Daar is niks spectaculairs bij, maar net dat maakt het zo fijn.

En last but not least: Ik heb vandaag om 12.45 u. de 1000 km gerond!!!!!
Ben dus prompt gestopt, fotooke genomen van mezelf (ik wordt daar zeer goed in) en heerlijk geluncht.
Het was zo ongeveer stipt 14 dagen nadat ik in Blauwput vertrok!
Volgens mijn berekeningen moet ik ongeveer 2400 km fietsen (2250km route en een 10% extra die ik fiets), dus dat zou ongeveer -als alles goed blijft fietsen- een 5-tal weken in beslag nemen.
Rustdagen bouw ik zo in dat ik dan maar 50 km fiets en dan heb ik nog het grootste stuk van de namiddag vrij, wat echt wel veel rusten betekent.

Schatten allemaal, nog eens extra bedankt voor alle supportersteun, ik ben daar REUZEBLIJ mee, en proficiat voor het moedige lezen...