Ik leer het nog

Eerst en vooral sorry omdat het lang duurde tussen de twee vorige berichten, zoals ik misschien al meldde, was er weinig internetmogelijkheid en was mijn gezondheid niet optimaal, wat mijn energie dus naar andere prioriteiten stuurde (wat een zin!!)

In elk geval wordt het bij deze rechtgezet.

Nog een 50-tal kilometerkes en dan is Santiago een feit, desnoods doe ik ze te voet, daarmee dreig ik tegen mijn fiets, want het Dzinggg-geluidje waarop hij me tracteert wordt veelvuldiger, maar het wiel blijft vlot draaien en dus hoop ik dat hij het nog een 50 km uithoudt.
Maar het heeft voordelen, ik geniet nu veel meer van de afdalingen, want ik neem ze traag (maximum 30/uur, als ik dan val is het niet erg, ziedu) en zodus duren ze langer, wat veel eerlijker is gezien de hoeveelheid zweet die ik produceer om boven te geraken, als je dan direct weer beneden bent dan is dat VALS!!! vandaar dus traag....

En bergskes krijg ik met grote getallen, ik denk dat ik vandaag al meer naar boven gereden ben dan bij de hoge bergen, waar ik zo tegenop zag.
Ik wordt nog een echte bergbeklimster... (woehahaaa, laat ons niet lachen...)
Vandaar ook dat ik vandaag niet tot in Santiago ben verder gegaan, ik geef toe het was 'very tempting', ik dacht nog maar 35km (volgens de kaart) maar een groepke Amerikanen-en-een-zwitser maakten me diets dat het 41km was, zij kwamen er net vandaan. En gezien het feit dat het al 3 uur voorbij was en ik al 50km gefietst had, heb ik me maar neergelegd bij de feiten en genoten van deze heerlijke warme zomerzondag.
Voilá! Nem!
En krijgen jullie nog een berichtje.

Morgen dus in groot feestornaat binnenrijden (al mijn kleren zijn gewassen, ook dat nog, er is hier een wasmachine!).

Zo langzamerhand heb ik alles gezien van Albergues. Vandaag zit ik in een superdeluxe, met keuken, met warme douche, met wasmachines, zelfs een koffieapparaat en snoepautomaat, allé het kan niet op. Wel duurder: 10 euro per nacht!
Hier in Galicië zijn de gemeentelijke albergues gratis, en dat is ook wel leuk, maar de voorzieningen zijn niet altijd optimaal en vanmorgen zei de stuurse (de eerste keer dat de verantwoordelijke stuurs was, zondag misschien en vroeg moeten opstaan?) cafeuitbater/hospitalero me dat als hij had geweten dat ik met de fiets was, ik had moeten wachten tot 7 uur voordat ik een bed toegewezen zou krijgen...
Hij wist het niet, goed voor mij!

Gisteren trouwens een van de mooiste momenten meegemaakt van deze tocht.
Ik was al weken met verlangen aan het uitkijken naar Portomarin, een dorpje dat helemaal onder water is komen staan door de bouw van een stuwmeer, en waarvan ze enkele mooie bebouwen hebben gered door ze steen voor steen af te breken en terug op te bouwen hoger op de oever.

In mijn gids stond een zeer mooie foto van de brug over het meer.

En opeens stond ik daar op de plaats waar de foto getrokken was!!
Ik kreeg zowaar een supersterk Mary Poppinsgevoel:
Ik mocht echt leven in het prentje.
Keihard zingend van Superkalifragilisticexpialidociuos reed ik de berg af op weg naar de brug, ik voelde me helemaal opgenomen worden in de foto.
Op de brug heb ik me zo goed gevoeld!, het was er keistil en zalig. Ik ben er zeer plechtig en traag over gestapt!!
Toen ik eens rondkeek stond daar een man naar mij te kijken, die kwam zeker zien wie daar zoveel lawaai gemaakt had met naar beneden te rijden... grappig!

Enfin, en zo zit elke dag vol wondermomenten.
Vandaag bv een bord gezien waarop stond:

SAN ROMAN
QUINTELAS

als dat geen omen is!, Quinten doet dat nog goed hé, en stuur ons in ´t straat ook af en toe eens een berichtje...
tot de volgende keer vanuit SANTIAGO!!!