Mijn hart is veel te groot...

Gisteren zat ik dus moederziel alleen in de Albergue (dat privé-kitscherig geval) en het is me heerlijk bevallen, heb zeer veel tijd gehad om te zitten, mijmeren, nadenken...
Uiteindelijk is het daar allemaal om te doen, merk ik meer en meer.
Ik wil niet oppervlakkig leven, ik wil genieten van de gewone simpele dingen.
Ik heb gisteren ook beslist van niet meer naar alle kerken te gaan kijken, en alles te willen zien, er is zoveel te zien, en het is allemaal prachtig (de ooievaars op de kerktorens zijn bv magnifiek, daar zou ik een heel filmrolletje van kunnen optrekken), maar dat is echt veel meer iets om samen te doen, ik wil gewoon graag naar mezelf luisteren, me niet teveel laten afleiden van de essentie van deze reis voor mij, en die is dat ik wil weten wat me boeit in dit leven, wat ik waardevol vind.
En op dit moment is dat niet naar kerken kijken, uiteraard ben ik daarnet wel in de kathedraal van León geweest, een prachtig gebouw, en met een rijke geschiedenis, maar welke die is, is voor mij nu niet van belang. Ik heb zelfs een electrisch kaarsje gebrand!
Bidden en bezinnen zegt me veel meer tegenwoordig en daar is een kathedraal zeer geschikt voor!

Wat ik wél wil doen, is achteraf een mooi boek kopen met prachtige foto's van de Camino Francès, dan kan ik alles nog eens grondig be-genieten (=nieuw woord), foto's trekken van al dit moois dat ik tegenkom is ook zo goed als onmogelijk, anderen kunnen dat veel beter, een boek dus!

Ik trek dus fotootjes van dingen die geen kat fotografeert, zoals prachtige distels of een watermolen in een overvolle rivier, de rivieren barsten hier uit hun oevers, ze staan allemaal zeer hoog...

Spanje blijft dus voor mij een NAT land, met uren lang regen, regen en nog eens regen... en koud!!
Vanmorgen heb ik dat aan den lijve mogen ondervinden, rondjes draaien en blijven draaien in de kletsende regen, koud en striemend, soms een beetje minder, om dan weer met volle overgave neer te plensen op al die natte pelgrims, met rode, groene, blauwe, gele, oranje poncho's die flapperen in de wind...
En waar de regen toch allerleukst doorkomt!
Wat is een warme bar dan leuk! en een lekkere "cafe con leche grande"!!, met een croissant! (na 2 uur door de regen fietsen, van 8-10 uur 's ochtends is dat meer dan welkom).
En zie, daarna klaarde het op, en een uurtje later waren zelfs mijn wollen handschoenen droog. Ik deed net mijn plastieken zakken weer rond mijn schoenen, die daardoor droog gebleven waren, toen twee lieve mannen (Spanjaarden) me vol overgave vertelden dat het 'abierto' zou blijven, 'no lluvierai'... Zodus ikke ook blij!

Dat is het ook wat deze reis zo mooi maakt, ik kom alle dagen prachtige mensen tegen, gisteren kreeg ik voorrang van een overvolle auto en toen zij me voorbij reden vroegen ze: where are you from? Belgium. Gejuich in de auto en weg reden ze, prachtig toch!

En enkele dagen geleden wilde ik aan een oud vrouwtje de weg vragen, opeens sprak ze mij aan, een Spaanse waterval, dat haar dochter in Zwitserland woont, haar kleindochter in Frankrijk en daar ook een kind heeft, dat ze zo oud is en haar man nog ouder, dat de Señor wikt en beschikt en zo allemaal, ze ontroert me behoorlijk, ik beloof haar voor haar te bidden in Compostela en geef haar een dikke kus: Stel u voor, ik de overgereserveerde Isabelle, kus een wildvreemd vrouwke op straat, gewoon omdat ze daar staat te wenen dat ze met mij kan babbelen... Ik kom zoveel lieve vreemde mensen tegen, en mijn hart zwelt en zwelt maar...
En ik kan het aan, ik voel me niet eens bezwaard, in tegendeel. Fantastisch toch?
Ik roep naar elke pelgrim die ik tegenkom "buen camino", en iedereen antwoordt! Ik glimlach wuif naar veel mensen...
Daarnet riep er mij een oude man na: no caya,... eres muy guapa (zie dat je niet valt, je bent zo knap!)
Ik roep "Gracias" en glimlach een kwartier later nog.

...en dat zijn maar enkele voorbeeldjes.
Mijn dagen zitten zo vol leuke dingen, dat het lange rijden en afzien en pijnlijke spieren, en nattekoude regen, en verzengende zon, en snurkende slaapgenoten, enzo allemaal... er niet tegen opwegen.
Het eten op de camino is niet bijzonder, hier en daar kan je in de albergue eten krijgen, en dat is wel erg lekker, voor de rest picnic ik met brood en appels, tomaten, een chorizo-worst, wat kaas, een beetje snoep (als avondeten). Ik moet zeggen, ik probeer zo weinig mogelijk te eten, en geniet van alles wat ik eet.

Zozie, voorlopig genoeg, ik kon toch niet anders dan een bericht te sturen vanuit LEÓN!!!!!!!!!!!